O polo słów kilka

Co łączy ze sobą perskie wojsko, słonie, piłkę, słoną ilość gotówki i niezapomniane sportowe emocje? Ta mieszanka wybuchowa kryje się pod krótkim słowem – polo. Sport królewski, ale także wojskowy; dyscyplina dla zamożnych, ale także ciesząca się popularnością w uboższych krajach. Sport, który narodził się ponad 2000 lat temu, a przetrwał do dziś. Jaki jest ten nie wszystkim dobrze znany sport?

Gra polo narodziła się przed Naszą Erą w Persji (teren współczesnego Iranu), gdzie rozrywkę stanowiła dla perskich wojsk. Nosiła wtedy nazwę Sagol Kangjei. W średniowieczu była popularna w całej Azji, niestety przez różnice kulturowe nie dotarła do Europy „z zewnątrz”. Była ulubioną grą perskiej szlachty, a wojskowi traktowali polo jako trening - gdyż jazda konno była filarem perskiej armii. Fenomenem tej dyscypliny wówczas było to, że grać w polo mógł każdy - bez względu na płeć i rasę. W XIX wieku, kiedy Brytyjczycy opanowali Indie, zaczął się nowy etap w historii tego sportu. To właśnie kolonizatorzy użyli nazwy polo od tybetańskiego pulu oznaczającego piłkę.

Zasady gry

W polo na boisku trawiastym rywalizują dwie czteroosobowe drużyny, które - konno - dążą do umieszczenia drewnianej (współcześnie jest ona z tworzywa sztucznego) białej kuli - wielkości pomarańczy - do bramki przeciwnika. Używa się do tego celu długich kijów zakończonych beczułką - tzw. malletów. Strój gracza polo obejmuje: spor­towe buty jeździec­kie, ostrogi, białe spodnie, ochra­nia­cze na kolana, ręka­wiczki, kask oraz kolo­rową koszulkę polo (fason z koł­nie­rzy­kiem) z nume­rem. Nie­zbęd­nym wypo­sa­że­niem jest oczy­wi­ście także ubiór konia, czyli: sio­dło, uzda, ochra­nia­cze na nogi itd.

Boisko o wymiarach 275x183m jest zazwyczaj trawiaste. Zdarzają się również boiska o wymiarach 100x50m tzw. „arena polo”, ale wówczas gra ogranicza się do trójki zawodników. Mecz podzielony jest na czakery i jest ich od 4 do 8 w trakcie jednej rozgrywki. Jeden czaker trwa 7,5 minuty, a 6,5 minuty w arenie polo. Sędzia może doliczyć 30 sekund, tak by gracze mogli dokończyć rozpoczętą akcję. Przerwa między czakerami trwa 3 minuty i to wystarcza na zmianę konia. Każdy z zawodników korzysta w meczu z czterech koni, co czyni ten sport bardzo kosztownym i zarezerwowanym tylko dla zamożnych. Po każdym strzeleniu gola, drużyny zamieniają się połowami. Ze względów bezpieczeństwa, gra się w polo tylko prawą ręka, by ograniczyć możliwość uderzenia drugiego gracza lub jego wierzchowca. Każdy gracz ma z góry przypisaną funkcję jaką będzie pełnił na boisku, tj.

• gracz z numerem jeden odpowiedzialny jest za atak,
• gracz z numerem dwa odpowiada za ofensywę,
• zawodnik z numerem trzy konstruuje podejmowaną przez całą drużynę akcję,
• ostatni z zawodników, z numerem cztery, jest bramkarzem i pilnuje, by jego drużyna nie straciła bramki.

Nie tylko konie

W tradycji polo widnieje również możliwość uczestnictwa w rozgrywce samych widzów. Gdy nastąpi najdłuższa przerwa, mogą oni wejść na boisko, by pomóc w wyrównywaniu nawierzchni zrytej przez końskie kopyta. Do gry w polo używa się tylko koni czystej krwi angielskiej lub argentyńskiej. Gra polo rozgrywana jest także na innych zwierzętach niż konie. W Nepalu ogromną popularnością cieszą się rozgrywki na słoniach. Organizowane są dla tej dyscypliny także międzynarodowe rozgrywki. Polo na słoniach jest traktowane także jako atrakcja turystyczna w Tanzanii, Mozambiku czy RPA. W Mongolii z kolei popularne jest polo na wielbłądach dwugarbnych.

Polo a Igrzyska Olimpijskie

W latach: 1900, 1908, 1920, 1924, a także 1936 polo było dyscypliną olimpijską. Wielka Brytania w Igrzyskach Olimpijskich zdobyła aż 9 medali, w tym: 3 złote, 4 srebrne i 2 brązowe - deklasując przeciwników. Mistrzostwa Świata w polo organizowane są od roku 1987, gdzie liderem jest Argentyna z dorobkiem 5 złotych, 1 srebrny i 2 brązowe medale, gdzie Brytyjczycy zdobyli 2 srebrne medale w 1989 i 2004 roku.